Tysiąc razy bardziej wolę oglądać film w kinie niż w domu na komputerze czy na telewizorze. Sala kinowa stwarza po prostu inną atmosferę i sprawia, że seans staje się dla nas nie tylko prostym podążaniem za fabułą i gapieniem się w ekran, ale także uczestniczeniem w wydarzeniu kulturalnym dzielonym z innymi ludźmi. I o ile na ogół nie cierpię na ludziowstręt, o tyle pewne zachowania widzów w kinie sprawiają, że żałuję, że jednak tego konkretnego wieczoru nie wybrałam Netflixa…

Oto lista najbardziej irytujących zachowań  w kinie

1.Ludzie cierpiący na hiperwentylację

Kiedy  idzie się do kina z grupą znajomych na jakiś blockbuster, czasami trudno zachowań powagę. Powiem więcej, moim zdaniem nie ma nic złego w komentowaniu i podśmiewaniu się z głupotek w poszczególnych scenach – pod warunkiem, że człowiek nie robi tego tak, że słychać go na całej sali.  Oczywiście, swoje zachowanie trzeba dostosować do rodzaju i tematyki oglądanego filmu, chichotanie na dramacie biograficznym opowiadającym o Holokauście  raczej nie mieści się w granicach dobrego smaku, ale czemu by nie zaśmiać się raz czy dwa (dwadzieścia dwa, czterdzieści dwa) w czasie seansu dzieła tak ważnego dla kultury jak chociażby Power Rangers? Nie widzę przeciwwskazań.

Zawsze jednak trafi się na sali ktoś, kto takie przeciwwskazania znajdzie. I jeśli wyraźnie powie grupie gimnazjalistów, żeby zachowywali się ciszej – wszystko w porządku. Ale niektórzy ludzie w takich sytuacjach nie mówią nic, zaczynają za to bardzo głośno oddychać. Wzdychać. Dusić się. W każdym razie – wydawać z siebie niepokojące odgłosy, których słuchanie przeszkadza w czasie seansu bardziej niż komentarze nadmiernie rozentuzjazmowanej młodzieży.

2. Tłumacze symultaniczni

Z jednej strony starania rodziców, którzy od najmłodszych lat starają się wprowadzać dzieci w kontakt z językiem obcym, wydają się szczytne i chwalebne. Ale z drugiej… Kiedy człowiek wybiera się do kina na film z napisami, a obok siedzi matka czy ojciec przez dwie godziny przekładający na głos teksty dialogów z angielskiego na polski – można się trochę zirytować. Zwłaszcza, że przecież zapłaciło się za obejrzenie wersji oryginalnej, a nie z dubbingiem.

Jeśli rodzice chcą, żeby ich pociechy od kołyski osłuchiwały się z angielskim – świetnie! Niech oglądają nieprzetłumaczone kreskówki czy filmy długometrażowe. Ale najlepiej w domu. I bez asysty tłumacza symultanicznego. Bo, jeśli chwilę się nad tym zastanowić, to strategia polegająca na czytaniu dziecku całego filmu, nie ma zupełnie sensu, gdyż mały człowiek, zamiast słuchać akcentu i uczyć się nowych słówek – przez kilkadziesiąt minut słyszy tylko swoją mamę mówiącą po polsku.

3. Wojownicy z rzędu 13.

Piątkowe przedpołudnie. Prawie pusta sala. Na widowni razem siedzi może z dziesięć osób. Kładziesz sobie kurtkę na miejscu obok, zaczynają się reklamy, a Ty już cieszysz się, że w Twoim rzędzie nie ma nikogo, kto mógłby szeleścić Ci popcornem przy uchu. Zwiastuny powoli dobiegają końca, a na salę wchodzi spóźniony widz. Spogląda w Twoim kierunku, zasiewając w Twoim sercu iskierkę niepokoju. Ale przecież nie usiądzie obok. Ma całą salę dla siebie, więc czemu miałby? Uspokojony tą myślą, odwracasz wzrok w stronę ekranu, ale kilka sekund później słyszysz nad głową pełne pretensji: Można zabrać tę kurtkę? I wtedy już wiesz, że to nie będzie dobry seans.

Pewnie zdarzyła Wam się choć raz podobna sytuacja. Przyznam szczerze – nie rozumiem ludzi, którzy z taką pasją walczą o miejsca w kinie. Bo, jeśli tylko człowiek nie musi usiąść w samym rogu sali, tuż pod ekranem, to naprawdę nie ma żadnej różnicy między miejscem jedenastym a dwunastym. Być może niektórzy aż nazbyt poważnie traktują stwierdzenie, że chodzenie do kina to wydarzenie społeczne i obierają sobie za cel podjęcie jakiejś interakcji ze współwidzami – a jeśli nie odhaczą tego punktu na swojej checkliście, to nie mogą uznać seansu za w pełni udany…

Ciekawa jestem, czy Was denerwują w kinie te same zachowania.

Jeśli spodobał Ci się ten wpis – udostępnij go, skomentuj, polub stronę Rude Okulary na facebooku. Dzięki!